Πόσος
πόνος μπορεί να χωρέσει σε τέσσερις μόνο λέξεις;
Σε
τέσσερις λέξεις που όλοι λέμε, έχουμε πει ή θα πούμε στα παιδιά μας, στους
αγαπημένους μας. Αυτές οι απλές λέξεις έχασαν όμως το απλό νόημά τους, την απλή
αγωνία ή «υπερπροστασία» που όλοι δείχνουμε κάποιες φορές. Κι έγιναν λέξεις που
κρύβουν απώλεια, θλίψη, απόγνωση, δυστυχία!
Τα
λόγια είναι μικρά και φτωχά για να μιλήσουν για το δυστύχημα στα Τέμπη, το
οποίο κόστισε τη ζωή σε αθώους, αμέριμνους ανθρώπους που απλά ταξίδευαν!
Ας
γίνει, όμως, η αφορμή για να συζητήσουμε με τα παιδιά μας το τι νιώθουν.
Οι
ίδιοι οι μαθητές πήραν την πρωτοβουλία και ανάρτησαν το συγκεκριμένο μήνυμα στο
σχολείο τους, ως ένδειξη των συναισθημάτων, της αναστάτωσης και των σκέψεων που
κουβαλούν τις στιγμές αυτές. Και, βέβαια, η πράξη τους αυτή είναι μια πράξη που
πρέπει να μας κάνει περήφανους…περήφανους ως γονείς που τα παιδιά μας ένιωσαν
την ανάγκη να συμπαρασταθούν με τον τρόπο αυτό σε συνανθρώπους μας άγνωστους
που βιώνουν αυτές τις ώρες την απώλεια αγαπημένων τους. Και να μας κάνει να
συνειδητοποιήσουμε ότι τα παιδιά μας νοιάζονται, νοιάζονται όχι μόνο για τη
βόλτα ή το κινητό τους -όπως συχνά μπορεί να σκεφτόμαστε γι’ αυτά-, νοιάζονται
για τον «άλλον», τον άγνωστο, τον άλλον που υποφέρει.
Ας
μιλήσουμε, λοιπόν, με τα παιδιά μας για το θέμα αυτό για να τους δώσουμε την
ευκαιρία να εκφράσουν τι νιώθουν, την αγωνία, τον φόβο, το άγχος τους. Κι ας
εκφράσουμε κι εμείς τα δικά μας συναισθήματα: την αγωνία, τον φόβο και το άγχος
μας. Τα συναισθήματα είναι κοινά, ακόμα και αν έχουμε διαφορετική ηλικία ή
διαφορετικούς ρόλους μέσα στην οικογένεια. Μιλώντας γι’ αυτά, επικοινωνώντας τα
ο ένας στον άλλο είναι ένας τρόπος για να τα «ξορκίσουμε», να τα
διαχειριστούμε, να γίνουμε πιο δυνατοί.
Η
καλλιέργεια της ουσιαστικής επικοινωνίας με τα παιδιά μας είναι ένας τρόπος να
έρθουμε πιο κοντά στα άγχη, τις αγωνίες, τις σκέψεις τους.
Είναι
ένας τρόπος να τους μεταδώσουμε μηνύματα, να τους εμφυσήσουμε αξίες, να τα
βοηθήσουμε να ενισχύσουν τη συναισθηματική νοημοσύνη τους. Να τους εξηγήσουμε
ότι κάθε φορά που ρωτάμε πού βρίσκονται είναι όχι για να ελέγξουμε τις πράξεις
τους, αλλά επειδή ανησυχούμε γιατί τα αγαπάμε, γιατί νοιαζόμαστε, γιατί θέλουμε
να είναι υγιή και χαρούμενα. Να τους εξηγήσουμε ότι έχουμε ανάγκη την αγκαλιά
τους, όσο και αν οι έφηβοί μας θυμώνουν με αυτές τις εκδηλώσεις αγάπης. Και
είναι, επίσης, ένας τρόπος να μας πουν και οι έφηβοι πώς νιώθουν: να μας πουν
ότι αγχώνονται με τις απαιτήσεις της καθημερινότητας και γι’ αυτό πολλές φορές
μπορεί να θυμώνουν και να ξεσπούν σε μας, ότι απολαμβάνουν τις βόλτες με τους
φίλους τους και γι’ αυτό μπορεί να μην απαντούν στο τηλέφωνο κάποιες φορές.
Μιλώντας για όλα αυτά είναι μια αφορμή να συνειδητοποιήσουμε όλοι, γονείς και
έφηβοι, ποιες είναι οι πραγματικές προτεραιότητες στη ζωή, τι πραγματικά έχει
σημασία.
Και αν
κάποιες φορές μας είναι δύσκολο να μιλήσουμε για όλα αυτά, ας το δείξουμε με
κάποιον άλλο τρόπο. Ας πούμε «σ’ αγαπώ» στα παιδιά μας την ώρα που φεύγουν για
το σχολείο, αντί «πάλι θα αργήσεις», ας πούμε «μου έλειψες» αντί «πάλι ήσουν
τόση ώρα με τους φίλους σου;». Ας μάθουμε να λέμε αυτά που νιώθουμε, αυτά που
θα αγγίξουν τις δικές τους ψυχές και τις δικές μας και θα τα κάνουν να
καταλάβουν πόσο σημαντικά είναι για εμάς!
Και
όσο για το δυστύχημα στα Τέμπη…τα λόγια είναι φτωχά για να μιλήσουν γι’ αυτό.
Ας
αρκεστούμε στα λόγια του Γ. Ρίτσου «Ποτέ δε φεύγουν τα νεκρά παιδιά απ’ τα σπίτια τους, τριγυρίζουν εκεί, μπλέκονται στα
φουστάνια τής μητέρας τους…» και ας παραφράσουμε την ηρωίδα του Μπρεχτ λέγοντας
στις μητέρες αυτές «Μάνα, Κουράγιο»!!!
Με
σεβασμό και εκτίμηση στους συνανθρώπους μας που αυτή τη στιγμή βιώνουν την
απώλεια,
Το ΔΣ του
Συλλόγου Γονέων & Κηδεμόνων 3ου ΓΕΛ Αλίμου «Ο Άγιος Παντελεήμων»